Κειμενα της Ρίτα Μαρία Φέλιξ ντα Σίλβα

Λοιπον, ηρθε ο καιρος να ικανοποιησω την επιθυμια της Βραζιλιάνας που γνωρισα στην ιστοσελιδα του Μουρκοκ. Η οποία ιστοσελιδα εχει πεσει δυστυχως αλλα σε μερικες βδομαδες θα δημιουργηθει αλλη απο τις σταχτες της, συμφωνα με τους υπευθυνους. Αλλες 2 ιστοριες της θα τις δειτε στις Συμπαντικες Διαδρομες στα επομενα τευχη. Τωρα ισως να μεταφρασω καποια δικια μου να της τη στειλω. Αν εχετε καμια ιδεα ποιο κειμενο μου να στειλω, πειτε. Μην γινω και εντελως ρομπα...διεθνως!(Τοτε θα μου πειτε...μην στελνεις τιποτα καλυτερα!)
Α,και ολοι εσεις οι σουφουφιτες...εγινε και ενα ραητ οφ!Αντε,ψηφιστε!Η ιστορια ισως παραειναι κλισε αλλα επιτελους μου δοθηκε η ευκαιρια να γραψω κατι Μουρκοκικο!Και το απολαυσα αναλογως...





Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ
Της Rita Maria Felix da Silva

«Που είμαι; Είναι σκοτεινά εδώ! Είναι κανείς εδώ;»

«Κοινότοπες ερωτήσεις, Καρολίνα.»

«Ποιός είσαι; Δεν μπορώ να σε δω.»

«Μην φοβάσαι. Θα είμαι μαζί σου κατά τη διάρκεια του περάσματος. Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση στη ζωή σου;»

«Τι παράξενη ερώτηση! Εγώ… Το βιβλίο «Οχτώ λεπτά κάτω από το νερό», της Νόρα Γουίντεργουντ. Δεν αρέσει στον Ούγκο… Μα, που είναι;»

«Το πάρτυ στο σκάφος, κατά τη διάρκεια εκείνης της καταιγίδας. Ήπιες πολύ. Έπεσες στο νερό.»

«Εγώ… βούλιαξα σκεπτόμενη το ¨Οχτώ λεπτά…¨. Ο Ούγκο φώναξε…»

«Δεν ομολόγησε ποτέ ότι σε αγαπούσε. Κόντεψε να πνιγεί στην προσπάθεια του να σε σώσει.»

«Τι είναι αυτά που λες;»

«Πέθανες.»

«Ψέματα!»

«Λυπάμαι. Ξεκίνα να περπατάς. Έχουμε αρκετό περπάτημα μέχρι… Ένα καλύτερο μέρος, όπου η νεκρή Νόρα Γουίντεργουντ περιμένει να σε συναντήσει.»

ΤΕΛΟΣ


ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΚΝΕΣ
Μια ιστορία του Γενικού νοσοκομείου Τσαρλς Φορτ
Της Rita Maria Felix da Silva

«Είναι αλήθεια: είμαστε ένα διακεκριμένο ίδρυμα υγείας,» απάντησε ο Δρ. Σίλβιο, ενώ περπατούσε με τη νεαρή Δρ. Φλάβια στην ψυχιατρική πτέρυγα του Νοσοκομείου Τσαρλς Φορτ, «όμως, ξέρεις τι είναι αυτό που αγαπώ πιο πολύ σε αυτή τη δουλειά; Οι πιο παράξενοι ασθενείς καταλήγουν να έρχονται εδώ κάτω».

«Ορίστε;», ρώτησε η Φλάβια.

«Κοιτά αυτή εδώ: Άγκνες Γουάϊτχιλ, από το Λονδίνο. Η οικογένεια της δεν έκανε ποτέ αίτηση για εξιτήριο. Ξόδεψε τη ζωή της κυνηγώντας UFOs και μικρούς πράσινους εξωγήινους. Πριν δέκα χρόνια κατέρρευσε και δεν συνήλθε ποτέ. Ένας Θεός ξέρει τι συνέβη… Και θα ‘θελα πολύ να μάθω. Υπάρχουν πολλές ακόμη ¨παραδοξότητες¨ να σου δείξω.»

Δέκα χρόνια πριν… Στο μυαλό της Άγκνες:

«Επιτέλους, στέκομαι μπροστά τους… Είναι… Γιγάντιοι… Πανίσχυροι… Τέλειοι… Το φως τους… Τόσο έντονο… Καίει το μυαλό μου… Την ψυχή μου…»

ΤΕΛΟΣ


ΕΚΑΤΟΣΤΗ
Της Rita Maria Felix da Silva

Στο Βασίλειο των Θεών, η Μίρα πεθύμησε το σύντροφο της και πήγε να τον αναζητήσει. Τον βρήκε να κάθεται πάνω σε ένα βράχο. Σπίθες έλαμπαν γύρω του.

«Αλγκόλ, τι κατασκευάζεις;», ρώτησε.

«Έναν αστερισμό. Θα τον εποικίσω με μια νέα φυλή ευφυών ανθρωποειδών με σκοπό να εξελιχθούν ώστε να γίνουν τέλειοι.»

«Όπως έκανες με τους ανθρώπους;»

«Ναι! Και, αφού θα το έχω πετύχει, ακόμη και οι αρχαίοι Θεοί θα με επαινούν».

«Σοβαρά;» τον περιέπαιξε.

«Αυτή τη φορά θα πετύχει! Δεν έχω δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία;»

«Είχες… Όταν έκανες τις προηγούμενες ενενήντα εννέα αποτυχημένες προσπάθειες.»

Ο Αλγκόλ οργίστηκε και ξεστόμισε μια βρισιά. Η Μίρα απέμεινε μονή.

Καθώς γύριζε πίσω, η Μίρα θυμήθηκε πως ούτε οι εραστές της στη Γη την άκουγαν… Και πως εκείνος ο πλανήτης τελικά εξερράγη. Άντρες. Πάντα τόσο ξεροκέφαλοι.

ΤΕΛΟΣ